Week2

Donderdag 25 augustus 2005

dag 49 - Almaty

Week 8... Het einde van onze Kazachstanstory is in zicht. Vandaag durven we vrijwel met zekerheid zeggen dat we in de nacht van maandag op dinsdag onze terugvlucht kunnen nemen. Dinsdagmorgen hopen we dan veilig te landen in Zaventem. 't Wordt een vermoeiende dag: een nachtelijke vlucht en dan nog eens de dag verlengen met 4 uur extra.

Angelina zorgt al van iets na 6 voor bedrijvigheid in suite 311. Zo vroeg hoefde niet voor mama en papa maar er was geen houden aan, Angelina was klaarwakker. De nachten verlopen de laatste tijd rustig dus kan ze vroeg aan de dag beginnen.

Het zal wel niemand verbazen dat weer een flinke buil Angelina's voorhoofd siert. Kijk, Angelina huilt niet vaak wanneer ze valt of ergens tegenaan stoot dus is het ook moeilijk te achterhalen hoe ze aan zoiets komt en kunnen we ook weinig doen als er iets gebeurt.

Vandaag was het vrolijk handjesdraaien en op en neer wippen op K3. In de parken hier staan vaak ook straatmuzikanten en Angelina dan onmiddellijk handjes draaien bij de eerste noten die ze opvangt.

Sinds vorig weekend heeft ons kleintje het ook opgekregen enthousiast te wuiven naar iedereen die haar pad kruist: poetsvrouwen, klusjesman, receptionisten, keukenpersoneel, andere hotelgasten, verkoopsters, kassiersters, zelfs naar de agenten langs de weg en de security in de ambassade. Tot groot jolijt van Angelina reageert iedereen ook enthousiast op haar begroeting. Vaak komen we dan tot stilstand en aanschouwen we een aantal minuten het heen en weer gewuif... Gehaast zijn we toch meestal niet dus we hebben wel even tijd...

Deze middag gingen we eten in de Express bar. Daar troffen we miss Miscontent achter den toog. Waarschijnlijk was het haar vrije dag en is ze op het laatste moment nog opgeroepen. 't Moet alleszins zoiets geweest zijn want haar lip hing serieus op den grond. En Angelina maar zwaaien. Uiteindelijk heeft de dame toch moeten plooien en schoot ze in de lach. Zo'n zuurpruim had Angelina nog niet eerder ontmoet in Kazachstan en ze lopen hier wel dik. 't Moet wel gezegd dat men in Almaty in het algemeen vriendelijker is dan in Astana. Hier doen de handelaars of verkoopsters tenminste moeite om iets te verkopen als ze potentiële klanten zien. In Astana wees je iets aan, de verkoopsters bleven lekker zitten en wezen je de stok aan waarmee je het naar beneden kon halen.

Angelientje at deze middag puree met boontjes en gekookte ham en wij kregen een broodje karton geserveerd.

Na de middag gingen we wandelen (wat had je gedacht?) en kwamen we voor de tweede dag op rij in Zelony Bazar terecht. Daar kochten we 5 slabbetjes voor 250 tenge, nog geen 13 BEF 't stuk. Angelina vond ook nog een wintermuts naar haar goesting. Vanavond wilden we eens zien of ze dit modelleke misschien langer zou ophouden maar helaas...

Als je zelf aan het werk bent kan je het misschien moeilijk geloven maar hier hele dagen niets doen en alleen maar wachten op administratie die je niet in de hand hebt is nog vrij lastig hoor. Veel klusjes hoeven we hier niet te doen, enkel af en toe een handwas en wat vaat en daarmee hebben we het dan ook gehad. Verder kunnen we alleen maar wandelen, wandelen en nog eens wandelen om onze dagen door te komen. Als we richting de winkels wandelen dan is het bergaf maar dan moeten we ook nog terug, hé. In temperaturen rond de 30 graden voel je dit wel. Zeker met een Angelientje dat er continu op uit is uit de buggy te wippen.

Om 12 uur werden we in de ambassade verwacht om onze stapel documenten voor te leggen. Maandag rond 14 uur kunnen we bellen om te vragen of het visum inderdaad klaar is en dan kunnen we het in de late namiddag afhalen. Laat ons hopen dat dit scenario niet verstoord wordt door onaangename verrassingen.

In de namiddag stapten we naar een KLM-kantoor. Maandag in de voormiddag weten we definitief hoe laat we voet op Belgische bodem zetten. Misschien dinsdagmorgen om 8 uur maar meer waarschijnlijk om 9.50 uur.

De nacht van maandag op dinsdag worden we rond half 1 in de luchthaven van Almaty verwacht. Onze vlucht Almaty-Amsterdam vertrekt om 2.50u. We hebben een vlucht van 7 en een half uur voor de boeg. Hopelijk

sluit Angelina'tje wat uren de oogjes anders zal het knap lastig worden. Al die tijd met een kleintje op je schoot en dan nog te weten dat Angelina geen schootzitter is. Om 6.20 uur landen we in Amsterdam. Onze vlucht Amsterdam-Brussel staat geboekt om 9.00 uur maar liever willen we de eerdere vlucht nemen om 7.10 uur. Deze is momenteel volgeboekt. Misschien dat er tegen maandag nog plaatsen vrij komen? Afwachten... Zoniet landen we dinsdag 30 augustus om 9.50 uur in Zaventem. Het toeval wil dat we dag op dag 8 jaar na onze huwelijksdatum met ons Kazakmeisje naar huis komen...

Geen wolkje aan de hemel toen we deze namiddag vertrokken. Maar toen we het KLM-kantoor buitenkwamen hing er een dreigende regenbui boven Almaty. De regen kon niet lang meer uitblijven dus beslisten we tijdig beschutting te zoeken. We waren nog maar pas gezeten of de regen viel met bakken uit de hemel. Een uur en twintig minuten schuilden we voor de regen. Hadden we wel een truitje mee voor Angelina, gelukkig maar.

Vandaag speelden we met ons kleintje het spelletje "Geef het aan mama, geef het aan papa". Leuk hé, Angelina!

Veel spectaculairs was er anders niet op onze hotelkamer te beleven. Zullen we maar wat blij zijn opnieuw de gewone dingen te kunnen doen in ons eigen huis. 't Zal ongetwijfeld ook feest zijn voor Angelina'tje. Al die nieuwe ruimtes te ontdekken... Hoe Angelina de lessen "Hoe omgaan met een Cavaliertje?" in praktijk zal brengen is ons nog een vraagteken. We kijken er alleszins al sterk naar uit...

De dag sloten we gewoontegetrouw af met een "douche" in het bad. Vanavond werden Angelina's haren ook weer gewassen. Niets dat ze liever doet dan haar hoofd onder die sproeikop te steken...

Nog even meegeven dat we vanavond voor het slapengaan bedachten dat Angelina vandaag 13 maanden is geworden. Als we er niet bij stilstaan beseffen we hier niet welke dag het is...

Het regende héél de dag pijpenstelen. Al sinds vanmorgen 5.50 uur toen we gewekt werden door onze wekker (lees: Angelina). Dat is de laatste dagen elke dag een beetje vroeger. Angelina's biologische klok zal wel flink ontregeld zijn de eerste dagen thuis. Een nachtelijke vlucht, de dag met 4 uur verlengen en dan nog eens een nieuwe omgeving met een viervoetertje om haar heen. Dat is een zware brok voor een meisje van één die geen twee seconden weet stil te zitten en niet gerust is voordat ze alles wat hoger staat heeft beklommen.

Het werd een lange voormiddag want onze dag was al voor zes uur begonnen en we konden niet naar buiten met Angelina. We waren eigenlijk van plan om samen met andere Belgen naar het Gorki park te gaan maar deze plannen zijn dus letterlijk in het water gevallen. Na negen dagen Almaty sloeg de verveling een beetje toe in Hotel Almaty suite 311. Alex heeft dan maar zowat de helft van de minibar in onze kamer naar binnen gewerkt: fanta, nen mars, zoutkoekjes,... De wodka en andere alcoholische dranken bleven wel onaangeroerd. Over alcoholische dranken gesproken, het water dat deze morgen uit de kraan kwam zag zo bruin als nen donkeren Leffe. In Astana hadden we dat ook regelmatig voor. De buitentemperatuur lag vandaag voelbaar lager dan de voorbije dagen. En om dit vast te stellen hoefden we echt niet tot buiten te gaan. Openingen van een vinger dik tussen de ramen. We konden niets anders dan de gordijnen gans de dag dicht te laten om de tocht zoveel mogelijk buiten te houden. Omdat we toch niets anders om handen hadden hebben we nog wat andere onvolmaaktheden in onze suite gefotografeerd.

Na de middag vroegen we aan iedereen van het personeel die we nog niet eerder hadden aangesproken waar we naar toe konden met Angelina. Een jobstudent stuurde ons naar Promenade Center. Klonk goed voor een regendagje als deze. Wij met de taxi tot daar. Spectaculair was het niet maar het was overdekt en Angelina was er nog niet geweest dus het had wel iets boeiends te bieden. Veel trappen doen, vissen kijken en het assortiment ballen in de supermarkt bestuderen.

Op de bovenste verdieping was er een piepklein speelstadje met een ballenbad. Dàt was iets voor ons Angelina. Eén van de twee andere meisjes die van de partij waren riep ons herhaaldelijk vanuit het ballenbad toe "Malinki, malinki !". Malinki betekent klein voor zover wij weten maar wat ze ons precies wilde duidelijk maken??? Toch niet dat ons Angelina te klein was voor het ballenbad want ze deed anders wel goed mee hoor...

Nog twee dagen en we kunnen naar huis, mét Angelina'tje. EN OF WE BLIJ ZIJN !!! Fientje, nog even, we komen er aan. En we laten je nooit meer langer dan een dag alleen. Daar zijn we wel vrij zeker van!

Hieronder nog wat beelden van Angelina's amusement vandaag, binnen de hotelkamer.

Deze voormiddag zijn we op zoek gegaan naar warmere kleren voor Angelina maar niets gevonden. Alles is hier nog volop zomers in de winkels. Er zit niets anders op dan haar twee t-shirtjes boven elkaar aan te doen in het vliegtuig.

In de namiddag gingen we met de taxi naar het Gorki park. Een groot park dat dateert uit het Sovjettijdperk met allerlei pretparkattracties. Toegang: 25 tenge (6 BEF). Voor een attractie betaal je gemiddeld zo'n 20 BEF. Hoewel Angelina nog te klein is voor de attracties was onze uitstap toch een voltreffer. Angelina genoot met volle teugen van alles wat ze zag en hoorde. En altijd was daar dat vingertje weer. Ze merkte van in de verte al wanneer er een paard in aantocht was. Schrik, dat woord kent ze niet. De pony benaderde ze meteen om te aaien. Fientje, Angelina houdt ongetwijfeld ook van Cavaliertjes.

Ook voor de terugtocht naar het hotel besloten we een taxi te nemen. De eerste taxi die we benaderden, een Mercedes met een betrouwbaar uitziende chauffeur, wou ons graag tot aan het hotel brengen maar dan wel voor 1000 tenge in plaats van 500 dat wij er voor over hadden. We bleven bij ons bedrag en dat bleek uiteindelijk ook voldoende te zijn. Wij begonnen de buggy samen te plooien maar toen ging die man druk overleggen met zijn collega's. We hadden het al vlug begrepen: hij wist in de verste verte niet waar Hotel Almaty gelegen was. We hebben dan maar wijselijk besloten deze taxi links te laten liggen. Even verder riep een kreupel ventje naast een oud wit Golfke "Taxi, taxi". Het zag er allerminst nen gevaarlijken uit en ook hij wilde ons voor 5OO tenge naar ons hotel brengen. Eenmaal in de auto hetzelfde scenario. hij er weet uit en overleggen met een collega. Daar hadden we het weer. Wist hij al evenmin de weg. Die Kazakken zijn blijkbaar overenthousiast als ze geld ruiken. Na kort overleg leek hij de juiste coördinaten te kennen en wij op weg met het Golfke. Op weg, dat wel, maar naar waar? De door deze man gekozen weg was niet dezelfde als wij gewoonlijk nemen om naar het hotel te gaan. Het was wel de juiste richting uit, dat was al veel. Na nog geen vijf minuten ging hij flink in de remmen staan en draaide zijn hoofd van links naar rechts, op zoek naar Hotel Almaty. We waren er nog lang niet dus wij "Go, Go!". Toen we op een paar honderd meter van het hotel kwamen was het voor ons welletjes geweest. We deden de brave man stoppen en stapten uit, net op tijd want we reden intussen al weer weg van het hotel in plaats van er naartoe. De chauffeur begreep er niets van dat zijn klanten al uitstapten zonder op hun bestemming aangekomen te zijn en bleef ons dan ook met de ogen volgen tot we uit zijn gezichtsveld verdwenen waren.

Voor het slapengaan kwam Ayana nog op bezoek. De twee meisjes amuseerden zich kostelijk.

De laatste nacht in Kazachstan, we geven er niet om. We hebben het van bij begin tot het einde zeer goed gesteld in het geboorteland van ons meisje. Maar nu zijn we écht wel blij naar huis te kunnen, mét ons Angelina'tje. De laatste dagen was het alleen nog wachten op het visum van de Nederlandse Ambassade en dat begint te vervelen. Thuis wacht het echte leven op ons...

7 juli; het afscheid van fientje, het verlaten van ons huis, de lange vlucht naar ons Kazakmeisje. 8 juli; onze eerste ontmoeting met Dinara. Het lijkt alsof het gisteren was en tegelijkertijd is het al zo veraf. Gedurende onze zomer in Kazachstan hadden we geen besef van tijd.

Vanaf de eerste blik had Dinara ons hart gestolen. De tijd die we samen in Kazachstan beleefden was een zeer intense periode. Het begin van een nieuw leven, zowel voor Angelina'tje als voor ons. Maar uiteindelijk, éénmaal thuis, moet het allemaal nog beginnen. Het was de tijd van ons leven daar in Astana maar tegelijkertijd was het toch geen plezierreisje. Het waren bewogen maanden, niet in het minst voor Angelina'tje. Iedereen heeft dit via onze site van op afstand kunnen volgen. Daarom durven we ook te vragen Angelina de eerste drie weken rustig te laten wennen aan haar nieuwe thuis. De veilige omgeving van een gezin binnen een huis is voor haar nog niet bekend. Er is zóveel op haar afgekomen de laatste twee maanden. Het zijn overrompelende en bewogen weken geweest voor dit kleintje. Daarom dat we er ook van overtuigd zijn dat Angelina er alle belang bij heeft eerst, samen met mama, papa en Fientje en de naaste familie, op adem te komen. Nadien kan iedereen meegenieten van ons Kazakmeisje. Ze zal jullie ongetwijfeld enthousiast onthalen...

Het bezoekersaantal van de site en de meer dan 1500 mailtjes die we mochten ontvangen waren een hart onder de riem. Het deed ons bijzonder veel plezier te weten hoevelen met ons meeleefden en enthousiast reageerden op Angelina'tje. Graag willen we dan ook iedereen die ons al die tijd heeft gesteund welgemeend bedanken. Dank ook aan iedereen die ons vooraf heeft bijgestaan bij de slopende procedure van het samenstellen van het dossier. In het bijzonder zeer veel dank aan de grote dame achter alle Kazachstanverhalen. Dank ook aan onze familie en vrienden en tevens aan onze werkgever voor het begrip tijdens de afwezigheid.

Speciale dank gaat tenslotte uit naar Marjolijn en Philippe die ons Fientje al die tijd in de watten hebben gelegd. Een betere opvang voor ons Cavaliertje was niet denkbaar. Het was voor ons dan ook een grote geruststelling dat ze daar mocht zijn. Met een gerust hart hebben we Fientje dan ook bij hen achtergelaten.

Gisterenavond om half 10 was onze suite volledig geruimd, alle koffers gepakt: we waren klaar voor het vertrek!Twee uur te vroeg weliswaar maar de tijd die we moesten overbruggen met helemaal niets doen ging wonderbaarlijk vlug voorbij. Laptop opgeborgen, alles de koffers in, niets meer om handen. Ook Angelina'tje eiste onze aandacht niet op want die pikte de laatste uurtjes slaap op Kazachse bodem mee. Wat konden wij beter doen dan wat op bed te gaan liggen en naar het plafond te staren. De weken in Kazachstan met de meest memorabele momenten speelden als een film in onze gedachten. Iets na 23 uur sleepte Alex onze koffers en buggy naar de lift. Angelina'tje haalden we pas op het laatste moment uit bed. Die was tegen onze verwachtingen in meteen klaarwakker.

Lyazzat stond ons op te wachten aan de receptie. Enkel nog uitchecken en we konden hotel Almaty achter ons laten. Het was de neef van Lyazzat die ons naar de luchthaven bracht. Daar nam Lyazzat afscheid van ons met de woorden "Have a good life !". Het einde van ons verblijf in Kazachstan leek bij deze woorden nu écht wel werkelijkheid. Ons nieuw leven met Angelina bij ons thuis was héél dichtbij. Zo lang naar dit moment uitgekeken en nu het er was beleefden we het veel minder intens dan we ons vooraf hadden voorgesteld. Veel tijd om over dit mooie moment te mijmeren hadden we niet want we moesten steeds maar Angelina achterna. Angelina was op dit nachtelijk uur immers één brok vitaliteit. Een gigantische open ruimte lachte haar toe. Stilzitten was dan ook een onmogelijke opgave voor dit kleintje, kon het ook anders? Angelina zorgde voor heel wat vermaak bij de vele wachtenden in de luchthavenhal.

Na de paspoortcontrole werden onze laatste tenges ons ontnomen in een lokaaltje waar iedere reiziger passeren moest voor een zogenaamde bijkomende paspoortcontrole. De Kazakken kunnen binnen en buiten zonder hun portefeuille te openen, buitenlanders moeten een gift laten. "A present for the friendly police" luidde het. Wat een onwaarschijnlijk corrupt boeltje daar. Ach wat, wat kon ons die 1500 tenge schelen, we gingen naar huis.

Een uur of twee wachten voor we konden inchecken. Ook deze uren gingen vrij vlot voorbij. Om 3 uur hadden we onze vlucht. Kort na opstijgen bracht men een babybedje om Angelina te slapen te leggen. Het bedje was héél nipt, om niet te zeggen te klein voor Angelina. Toch hebben we er dankbaar gebruik van gemaakt want zo'n lange vlucht met een kleintje op je schoot hopend dat ze slapen wil..

Het eerste uur op het vliegtuig was er van slapen helemaal geen sprake. Doordat we plaatsen hadden in de middengang net achter de scheidingswand van de business class hadden we vrij veel beenruimte. Daar waren we zeker niet rouwig om. Angelina had zo wat extra ruimte. Gelukkig heeft Angelina toch nog een uur of drie geslapen, ook al was het onrustig wegens het te kleine bedje.

Toen het einde van de vlucht in zicht was kwamen enkele stewardessen een praatje met ons slaan. Wilden ze graag het één en ander weten over ons Kazakske. Wij wat verteld en ook laten vallen "Ze kan wel nog moeilijk stilzitten". "Nou, dàt hebben we gemerkt!" kregen we op een lekker Hollandse toon te horen. Moeten we ook toegeven; Angelina heeft het knap lastig met stilzitten.

Dinsdagmorgen om 6.20 uur landden we, perfect volgens schema, in Amsterdam. Wat deed het goed al zo dicht bij huis te zijn. Het was wel rennen, rennen, rennen om tijdig onze volgende vlucht te halen. De bus die ons naar het vliegtuig zou brengen was reeds aangereden en zat al afgeladen vol toen we aan de incheckbalie kwamen. Terwijl we daar stonden kreeg de hostess telefoon en hoorden we onze naam vallen. Wat hadden we nu??? De hostess vertelde ons dat een stewardess van onze vlucht Almaty-Amsterdam met onze buggy kwam aangerend. Hadden ze ons in Almaty gezegd dat we deze maar zouden terugzien bij de andere bagage in Zaventem. Niet dus. De bus zat afgeladen vol met reizigers die stonden te popelen om op den vlieger naar Zaventem te springen en wij zorgden voor wat oponthoud. Eigenlijk moesten we dat ding helemaal niet terug maar toen de stewardess nog eens herhaalde "Wat ontzettend aardig toch van die dame, dat ze zo met jullie buggy komt aangerend. Zouden ze heus niet allemaal doen hoor." Konden wij dan anders dan op onze 4x4 te wachten en onze medereizigers nog wat geduld te laten oefenen?

Onze vlucht Amsterdam-Almaty is pas na een groot half uur vertraging opgestegen. Wij met onze blauwe buggy waren gelukkig niet de oorzaak. Een Marokkaanse vrouw met haar zoontje van anderhalf werd door vijf agenten gedeporteerd naar Casablanca. Het had heel wat om handen om die dame aan boord te slepen (ja,, letterlijk!). Angelina heeft gedurende die korte maar flink rumoerige vlucht wel de hele tijd geslapen.

En dan waren we eindelijk in Zaventem. Wat een fantastisch onthaal!!! Angelina werd zeer enthousiast verwelkomd door familie en vrienden. De neefjes en nichtje konden niet wachten om met Angelina te spelen. Angelina'tje had toch eventjes nodig om los te komen van mama maar dan liet ze algauw haar ware aard zien. Heel veel dank aan iedereen die er een onbeschrijfelijk mooi onthaal van maakten. Dit moment van weerzien en Angelina voor het eerst te kunnen voorstellen aan wie ons na het hart ligt zullen we nooit vergeten!

De drie uur durende rit van Zaventem naar onze woonplaats was ongetwijfeld het meest lastige van onze trip van 7 weken en 5 dagen. Meer dan twee uur in file in een verzengende hitte, in een wagen zonder airco en Angelina'tje die moe en hongerig was. We waren helemaal gekookt en onderweg dachten we hoe dan ook eerst in bad te springen bij thuiskomst. Maar dat bad... dat is er niet direct van gekomen. De euforie van het thuiskomen gaf ons nieuwe energie. Ons huis was bijzonder mooi versierd met spandoeken, vlaggetjes, slingers en ballonnen. Iedereen kon van ver zien dat het groot feest was op dit adres. Het feestcomité had werkelijk kosten noch moeite gespaard om het onvergetelijk mooi voor ons te maken. Alle aanwezigen werden getrakteerd op gebak en champagne en Angelina'tje, die werd overladen met aandacht en geschenken. Na een lekkere maaltijd door meme bereid had Angelina ook weer nieuwe energie. Die had ze zeker nodig om al het speelgoed uit te testen.

Tijd om te slapen was er niet voor Angelina want er wachtte ook nog de grote ontmoeting met Fientje. Wat waren we gelukkig ons Fientje opnieuw in de armen te kunnen sluiten. Fientje was het eerste moment toch wel in de war en had even tijd nodig om het allemaal te kunnen plaatsen. Niet meer dan normaal natuurlijk. Fientje heeft ons al die tijd moeten missen maar had een leven als een prinses bij haar tijdelijke baasjes. Na bijna twee volle maanden werd het Cavaliertje uit haar middagslaap gewekt en opeens omringd door Marjolijn, Fhilippe en wij met een klein meisje. Fientje wist niet waar ze het had. Angelina reageerde meteen dolenthousiast en had geen beetje schrik van Fientje.

De eerste weken thuis zitten er ondertussen op. Angelina en wij stellen het opperbest. Ons dochtertje is lief en aanhankelijk maar ook vrij hevig en in alles geïnteresseerd zodat het vrij intensief is voor mama en papa. Zeker als je weet dat Angelina nogal acrobatisch is aangelegd en vaak onberekende risico's neemt. Wellicht is dit eigen aan de leeftijd. Het leven is één grote ontdekking. Zeker als je leefomgeving compleet nieuw is.

Angelina en Fientje worden ongetwijfeld de beste maatjes. Ze zijn nu al onafscheidelijk. Alleen ligt het temperament van ons Kazakje soms wel iets te hoog voor een rustig Cavaliertje. Gelukkig kan Fientje veel verdragen van Angelina. Toch lijkt Fientje vaak te denken "Wanneer keert de rust eindelijk terug in dit huis???". Het beestje raakt oververmoeid doordat Angelina continu haar aandacht trekt en ze zo niet de kans krijgt haar ogen te sluiten. Als Fientje dan toch indommelt weet Angelina haar wel wakker te krijgen. Door eens aan haar staart te trekken bijvoorbeeld. Voor een Cavaliertje in rust is dat flink schrikken hoor.

Momenteel moeten we ons zowat op alles tegelijkertijd concentreren. Angelina bijbrengen wat kan en niet, daar hebben we een flinke dagtaak aan. Maar dit vinden we fantastisch en elk moment met Angelina'tje is puur genieten. Ons klein Kazakmeisje maakt ons intens gelukkig en is het beste wat ons kon overkomen...