Donderdag 7 juli 2005       

                      heenvlucht 

Echt blij dat het ein-de-lijk zover is.  Onder hevige regen hebben we om 6 uur ons huis verlaten.  Bedankt Ivan, om ons bij het begin van je vakantie op dit vroege uur naar Zaventem te brengen.  Mijn pa zag dit als ervaren beroepschauffeur deze keer toch wel niet zitten...  Misschien maar goed ook want dit zou het vertrek alleen maar extra lastig maken.  Het is met pijn in ons hart dat we ons Fientje voor zolang moeten achterlaten, ook al zal ze in de beste handen zijn.  Sinds we dat beestje hebben is ze nog geen dag uit ons leven geweest.  Het moment van afscheid zelf viel, gelukkig maar, veel minder zwaar dan verwacht.  Fientje zonder probleem in haar bench gestopt en zoals gewoonlijk afscheid genomen met de woorden "Tot straks, Fientje !". En dat was dat.  Rond de middag komt Marjolijn haar ophalen en dan start ze net als ons haar logement voor x-aantal weken.

 

Eerst een vlucht naar Amsterdam.  Daar aan de incheckbalie ontmoetten we Mark en Tessa, een ander adoptiekoppel, die dezelfde vlucht namen naar Almaty oftewel Alma Ata.  Een boeing 767 moest ons veilig ter plaatse brengen.  Almaty ligt op een afstand van 5261 km van Amsterdam.  Iedereen lekker gegeten aan boord.  Het was nog niet half binnen of we werden al getrakteerd op 1O minuutjes lekker turbulentie.  In de rij naast ons was een Russische diva flink in paniek en maakte tientallen keer na elkaar in supersneltempo haar kruisteken.  Na een vlucht waar geen eind bleek aan te komen zijn we veilig en wel om 01.15u. plaatselijke tijd geland. 
 

 

Vrijdag 8 juli 2005       

              dag 1 - Astana 

Bij de pascontrole waren de Kazakken zeer nors.  Je kon het allerminst een warm onthaal noemen.  Niet één kon er vriendelijk lachen.  We hadden zelfs het gevoel dat we ons ferm koest moesten houden.  Indien we onze mondhoeken even optrokken kregen we nog nijdiger blikken toegeworpen.  Dan samen met Mark en Tessa de bagage afhalen.  Bij ons alles terecht.  Mark en Tessa echter, die bleven wezenloos bij de transportband staan.  Geen bagage, niets te bespeuren.  Men beloofde dat ze zaterdag hun koffers mogen afhalen in de luchthaven van Astana.  Allerminst een fijn begin bij de eerste stappen op Kazachse bodem.
Zoals afgesproken stond Lyazzat, de coördinatrice in Almaty, ons op te wachten samen met haar vriend.  We hoorden dat we de nacht in de luchthaven zouden doorbrengen en 's morgens de eerste vlucht van 06.55 u. konden nemen.  Zo hadden wij het ook liefst want als we op hotel gingen en de latere vlucht van 13 uur zouden nemen, dan riskeerden we ons kindje niet te zien vóór maandag.  Bij de eerste ontmoeting moet de hoofdarts van het weeshuis aanwezig zijn en die werkt niet in het weekend, vandaar.  In de cafetaria zagen we Hilde en Stefan (www.freewebs.com/onzedochter) al zitten.  Zij waren met een vlucht van Lufthansa gekomen.  En ook zij moesten het voorlopig met slechts één van hun drie koffers stellen.  We waren maar wat blij dat Tessa en Mark en Hilde en Stefan er waren.  Zo hadden we gezelschap en konden we samen de slaap bevechten.  Eigenlijk was ik klaarwakker maar Alex kreeg het wel even kwaad.


 

Om 05.20u. konden we inchecken voor onze laatste etappe.  In Kazachstan wordt het overgewicht van buitenlanders (van hun koffers wel te verstaan...) streng gecontroleerd en flink aangerekend.  Ieder persoon mag 20 kilo aan boord brengen.  Wij hadden een goeie 3 kilo extra mee maar dat konden we ontlopen doordat Mark een koffer van ons overnam.  Gezien hij anders toch niets in handen had...

Aan de incheckbalie van onze binnenvlucht Almaty-Astana vervoegden Diederik, Marian (www.d-m-e.tk) en Eliasje (geadopteerd vorige jaar in september) ons groepje.  Dat maakte dat we met drie andere Belgische adoptiekoppels en één klein Kazakjongetje naar de stad van ons meisje vlogen.  Om half 10 stonden twee Kazakse dames ons in de inkomhal op te wachten: Gulnara, de tolk en Bayan, de plaatselijke coördinatrice.  We werden opgehaald door "onze" chauffeur in een klein wit Mitsubishi-busje.  Met z'n twaalven erin!  Het busje zat ei- en eivol; de laadruimte achteraan tot aan de bovenrand van het raam volgepropt.  Mocht de bagage van de andere twee koppels niet verloren zijn gegaan dan was één rit gewoon onmogelijk.  Hurry, hurry, plankgas vooruit, op naar de appartementen.  We stopten bij een eerste nieuwbouwbuilding, iedereen naar binnen en beslissen wie nemen zal.  Tessa en Mark sloten de eerste deal en bleven achter in "hun" appartementje, zonder koffers en met enkel wat handbagage.  Wij met de anderen full speed weer het busje in op naar building 2, ietsje verderop. Weer hetzelfde scenario: allen daarbinnen, even vluchtig kijken en graag een antwoord op "Who will take it?".  Jammer, geen kandidaten voor deze flat.  Bij de derde stop hebben wij toegehapt.  Het leek ons vrij proper en met relatief veel comfort. (Later meer over onze tijdelijk flat).  Toen waren ze nog met twee... De chauffeur zou nu eerst de overige twee koppels naar de twee andere flats brengen en ons dan onmiddellijk weer ophalen om samen met Bayan en Gulnara naar het weeshuis te gaan.  Wij eerst onze valiezen uit de Mitsubishi-car en weer naar boven.  In al deze overdonderende, hectische toestanden hadden we er niet eens op gelet welke verdieping en welke deur we hadden.  We twijfelden tussen 56 of een verdieping hoger, 57.  Zonder argumenten kozen we voor 57 en probeerden herhaaldelijk de deur te openen.  Er klopte iets niet maar toch gaven we niet onmiddellijk op.  Dan 56 geprobeerd.  Dat bleek "the one".  Gelukkig was er in 57 niemand aanwezig en zag niemand ons bezig want het is hier maar een gore omgeving, vinden we wel. 
Wat een rare, ietwat akelige dag zonder enig tijdsbesef (door het uurverschil en het niet slapengaan) en met het voortdurend gehakketak van de Kazakken met hun taaltje dat ons vrij agressief overkomt.  Iets na 10 bleven we, wat verweesd, achter in een nogal "retro" interieur.  Dit appartement zullen we ons nu voor een aantal weken eigen moeten proberen maken.  Later verhuizen we naar Almaty. Van uitpakken was nog maar nauwelijks sprake of twintig voor elf werd er al weer op de deur geklopt.  Daar Bayan alweer.  Goed, goed, goed, zeeeer goed want de spanning deed ons lichtjes misselijk worden.  Nu zou het belangrijkste en meest spannende moment van ons verblijf in Kazachstan volgen: de ontmoeting met ons kindje.  Eerst weer dat minibusje in.  Het verkeer is hier zeer chaotisch en men rijdt als in een rally in de Far-West.  Na een tiental minuten kwamen we via brede hoofdwegen en vervolgens via onverharde hobbelige baantjes aan een groot geel, verzorgd gebouw: het weeshuis in Astana.  Gulnara en Bayan leidden ons naar het bureau van de hoofdarts, die tegelijkertijd de directrice is. 

 

 

We werden ontvangen in een vrij gezellig maar ouderwets aandoend kamertje ingericht met tapijten en zetels die we in België al meer dan twintig jaar niet meer zien.  Na maar liefst drie kwartier van Kazachs over-en-weer-gepraat tussen de directrice en de coördinatrice Bayan, met heel af en toe een vertaling van waarover het ging door Gulnara, werd ons dan eindelijk een Kazakmeisje voorgesteld.  Die drie kwartier ging tergend langzaam voorbij en we begrepen niet waarom het zolang duren moest.  Maar uiteindelijk kregen we haar dan toch te zien... 
Net voor het binnenkomen stond de deur op een kier.  We hoorden veel gepraat op de achtergrond, van een grote delegatie van het weeshuis zo leek het.  Ik bemerkte een nanny en ving een glimp op van het meisje op haar arm.  Meteen al voelde ik dat het goed zat.  Ik fluisterde Alex snel iets toe want die had niets gezien.  De spanning liep nog niet hoog genoeg op toen er weer niets meer gebeurde en de directrice en Gulnara toch nog eventjes een woordje moesten wisselen.  Het duurde maar even maar toch.  En na zo een minuutje dan, daar was ze...

Een Kazakmeisje met gemengde etniciteit van nog net geen jaar werd door haar nanny op de arm bij ons binnengebracht.

Haar Kazachse geboortenaam luidt Dinara Akhmetova  maar wij noemen haar liever... Of laten we daar misschien toch maar beter mee wachten tot morgen, zo houden we ons bezoekersaantal hoog :-)
We denken dat ze op 26 juli één jaar wordt maar het kan ook 23 juli zijn.  We herinneren het ons niet meer.  Het wordt hoe dan ook een eerste verjaardag in Kazachstan.  We're gonna have a party...  Eerstdaags bespreken we haar medisch dossier met de directrice en weten we meer. 
Na een vijftal minuutjes werden we dan gevraagd naar de speelruimte te gaan waar de bezoekuren worden doorgebracht.  Daar konden we nader kennismaken en kijken hoe het het meisje op ons reageerde.  Dinara overtuigde er ons elke seconde meer en meer van dat zij ons meisje zou worden.  Het ziet er een flink, stevig, gezond en vitaal kindje uit met een vrolijke glimlach.  Op haar gezichtje momenteel heel veel muggenbeten. Dat hebben heel veel kinderen daar in het weeshuis.  Ze trok zich voortdurend rechtop aan ons, legde haar hoofdje tegen onze schouder en heeft niet één traan gelaten.  Opgewekt keek ze om haar heen.  In de speelzaal was nog een koppel aan wie een kindje was voorgesteld.  Nooit durven denken dat het eerste contact zo vlot en vertederend zou verlopen.  De nanny zei dat ze er van schrok dat ze niet begon te wenen in onze armen want in vreemde handen laat ze algauw de traantjes rollen.  Na een grote tien minuten was het bedtijd voor de kindjes van haar groepje en moesten we afscheid nemen van Dinara.  We kijken er héél erg naar uit om haar morgen weer te kunnen opzoeken.  Om half tien worden we door een andere chauffeur opgehaald, nu in lichtgroene Mercedes.  Een vrij recent model van de laatste tien jaar.  Een chique bolide dus.  Maakt ons niet uit hoe we er komen... 
We kunnen Dinara, ons klein Kazakje, zien van 10 tot 12.

 

 

 

 



 

 

 

Na dit intense gebeuren werden we weer naar ons appartement gebracht.  Onze keel plakte toe van de dorst want het is hier zeer warm.  Niets in huis natuurlijk dus beslisten we te voet naar de supermarkt te gaan hier een eindje verderop.  Toen we bij thuiskomst de deur van flat 56 wilden openen raakten we niet ver.  Nu stonden we wel bij de juiste deur, flat 56, dat was zeker maar... de sleutel bleef haperen in het slot en we hoorden iets kraken.  Problems, big problems now!!!  Bij de verwarring 56, 57 deze voormiddag moet het fout zijn gegaan, kan niet anders.  Door ons gepruts met de sleutel in het verkeerde sleutelgat moet een stukje losgekomen zijn, wat nu in het slot steekt.  Onze gsm's lagen in het appartement, Gulnara konden we dus niet bellen.  We wisten ook niet wie de eigenares was want die was al weg toen we het appartement kwamen bekijken.  Een buurmeisje opende toen de deur voor de potentiële huurders. 

Het eerste wat in ons opkwam en het beste wat we konden doen was aankloppen bij één van de buren, in de hoop daar dat buurmeisje te zien.  Hoe ze er precies uitzag konden we ons door al de commotie deze morgen ook al niet meer herinneren. 

De overbuur deed gelukkig open en was een zéér behulpzame en vriendelijke jongedame die een beetje Engels sprak.  Zo eentje hadden we nog niet ontmoet op onze eerste dag in Kazachstan.  Bleek zij de zus te zijn van dat bewuste buurmeisje deze morgen en ze woonden samen in die flat.  Haar hebben we ons probleem uitgelegd.  Haar eerste reactie was: "No problem!  No Problem!".  Ze nodigde ons uit om binnen plaats te nemen, deed een pak telefoontjes en belde uiteindelijk een slotenmaker.  Het duurde een goed half uur voordat die stielman er was.  We kregen hem wel niet te zien want het buurmeisje maande ons aan om ons schuil te houden in de woonkamer van haar klein appartementje.  "It's better so, it's better so...".  We deden wat ze vroeg en bleven mooi zitten.  Toen we na een poosje vroegen waarom ze aanraadde ons niet te laten zien zei ze "You are strange people, it's better so...".  We gaan er van uit dat ze bedoelde dat we "strangers" zijn en dat Kazakken buitenlanders niet echt vertrouwen.  Ja, dat kunnen we best geloven als we terugdenken aan de norse toestanden in de luchthaven.  Onze redder in nood boorde, slijpte, boorde en bleef maar boren en slijpen. "It's a difficult job" wist het buurmeisje te zeggen. Uiteindelijk hebben we daar een uur en een kwart gezeten, werd er een volledig nieuw slot geplaatst en heeft het ons 8200 tenge gekost (4 tenge = 1 BEF).  Wat we natuurlijk ook niet zelf overhandigd hebben, dat heeft het buurmeisje weer voor ons geregeld. Yes, whe know, it was our own fault...  Maar we nemen het er maar wat graag bij op deze mooie dag!  Van dit meisje hoorden we ook dat het de allereerste keer was dat de eigenares haar appartement verhuurde om zo een (flink) centje bij te verdienen.  En op die allereerste dag laten de huurders al een nieuw slot steken...  Benieuwd of ze na ons nog beslist te verhuren. 

Hetzelfde buurmeisje zorgde er ook nog voor dat haar broer na zijn werk een nursat-card haalde voor ons. Dit is een soort telefoonkaart waarmee we internetconnectie kunnen maken op ons appartement.  Vanavond laat heeft ze ons deze kaart nog gebracht zodat we hopen morgen onze site te kunnen updaten en jullie met ons kazakmeisje te weten verrassen...
 


Pas binnen na onze onverwachte kennismaking met de buurvrouw belde de tolk Gulnara om te vragen of ze ons ook zouden oppikken met het busje: inkopen doen in de supermarkt.  De telefoon haakte amper een minuutje of twee in en daar klopte ze al aan.  We openden de deur en ze liep alweer de trap af.  Wij ook rush, rush het minibusje in.  Terwijl we dat busje dan toch ter beschikking hadden maakten  we er gebruik van een grote voorraad water op te slaan.  Tijdens deze korte uitstap hoorden we ook welke kindjes aan de 3 andere Belgische koppels werden voorgesteld.


 

Opgelucht en heel gelukkig sloten we onze eerste dag in Kazachstan af.  Anderzijds met ook wel een beetje angst dat er nog iets aan het licht zal komen.   

Tot morgen voor dag 3 van onze levensreis, hoogstwaarschijnlijk met de vrijgave van Dinara's adoptienaam...
 

 

 

Een grote boeing 767
bracht ons vandaag in je leven
grote donkere ogen, meisje teer en fijn
vanaf nu zullen we voor altijd samen zijn
kom maar kleine meid,
geef ons je hand
vandaag ben je in ons hart geland



 

Zaterdag 9 juli 2005       

              dag 2 - Astana 

 

Door vleugels gebracht uit verre streken
vol spanning en verlangen
zó naar je uitgekeken
En eindelijk, nu je er bent
is het onbekende bekend
 

f






















Angelina

Er waren geen woorden
toen we eindelijk van je hoorden
Er waren geen woorden
toen we je eindelijk konden zien
We waren stil en eerbiedig misschien

Er waren geen woorden
toen wij je hebben aangeraakt
Jij hebt zonder woorden
voor ons een wonder waargemaakt

 

Vandaag voor de tweede keer naar Angelina geweest.  Zoals afgesproken kwam een chauffeur met groene Mercedes ons ophalen.  We waren verrast zo'n verzorgde wagen te zien.  Zelfs met lederen interieur.  Zouden we best willen inruilen voor ons exemplaar thuis hoor.  Veel comfortabeler vervoer dan gisteren maar het verkeer zelf was even hectisch en ongestructureerd.  Tessa en Mark zaten reeds in de auto want die werden eerder opgehaald.  Victoria, dochtertje van Tessa en Mark, en Angelina hebben hetzelfde "schedule" (zoals Gulnara het zegt in het Engels) met bezoek in de voormiddag.  Diederik en Marian gaan samen met Hilde en Stefan van 12 tot 14 uur naar het weeshuis.  Jonathan (Milat) en ? (Berik) zitten in hetzelfde groepje. 

Deze nacht heeft het hier flink geregend en gedonderd.  Terwijl we op de chauffeur wachtten zagen we twee van onze buren hun auto wassen.  Was ook wel nodig want het waren allebei witte wagens en zagen zwart van het zand en het stof.  Niet te verwonderen als je ziet aan welke snelheid ze hier met hun wagens over onverharde wegen rijden.  Auto wassen, hoe je dat doet?  Wat volgt is best interessant, zeker thuis ook eens te proberen.  Het was ons al opgevallen dat beiden enkel een zeemvel in handen hadden, meer niet.  Ze bleven maar wrijven over dezelfde plaatsen met "droog water".  Na een poosje ging één van de twee naar de dichtst bijzijnde plas en drenkte er zijn zeemvel in.  Uitspoelen, uitspoelen, nog ne keer uitspoelen en maken dat het zeemvelleke goed nat is.  Een foto nemen was aanlokkelijk maar hebben we niet durven te doen.  We durfden hen zo al nauwelijks aan te kijken want ze hielden ons halsstarrig in de gaten.  Een foto van de gebouwen recht tegenover ons appartementje durfden we net wel aan.  Uit veiligheidsoverwegingen pas genomen in de namiddag wanneer de wagens weer glimmend in de zon kilometers maalden op de weg.
 

 

Als je ons niet gelooft... regelmatig steekt er iemand zijn hoofd door het raam hoor.

Wij verblijven langs de andere kant van de straat in een luxe appartement naar Kazachse normen.  Een doorsnee Kazak kan zich deze leefomstandigheden niet permitteren.  Het merendeel van de Kazakken moet met heel weinig tevreden zijn...

 

Gulnara ging vandaag niet met ons mee naar het weeshuis omdat ze samen met Bayan naar de luchthaven van Astana moest om Myriam, Els, Frank en Salvina op te halen.  Ook zij willen graag een kindje adopteren en zullen de komende weken in Astana verblijven. 

In het weeshuis moesten we dus zelf vragen of we onze kindjes konden zien.  Geen van de vier die wist welke kant uit te lopen.  Niemand aanwezig die ook maar een beetje Engels verstond.  Daar stonden we dan te draaien.  Gelukkig kwam net een Amerikaans koppel binnen met hun tolk.  Die heeft ons dan geholpen de verzorgsters aan te spreken.  Dan het vast ritueel bij bezoek: schoenen uit (Dit voor de hygiëne.  Het is er echt heel proper en kan er van de vloer eten) en pampers afgeven.  Twee van de reglementen die ons gisteren heel duidelijk werden gemaakt.  Eenmaal een kindje toegewezen werd dienen de adoptieouders in te staan voor de kakbroeken.  Alle adoptieouders lopen daar dus ook op blote voeten of op pantoffels rond.

Vandaag werden we naar een vergaderzaal gebracht waar we de tijd met onze kindjes konden doorbrengen.  Er waren dus ook Amerikanen in het weeshuis, die hebben een flink voetje voor.  Zij dus in de speelzaal en de Belgen in een "conferentiezaal" met een grote lange tafel, rijen stoelen en een paar zetels.
De kindjes zien er wel altijd zeer verzorgd uit, dat moet zeker gezegd.  Alleen zweten ze zich te pletter in dit warme weer.  Véél te warm gekleed.  Op het einde van het bezoek baadde Angelina in het zweet en haar haren waren kletsnat.  Ze staat ook vol van de  muggenbeten.  Muggenmelk is veel te duur, zo hebben de muggen dus vrij spel.  We hebben zelf wel muggenmelk bij maar zijn voorzichtig en durven deze hier niet te gebruiken want zonder overdrijven passeerde er alle twee minuten iemand om een oogje in het zeil te houden.  Vooral de eerste dagen heeft men schrik dat men de kindjes zou kidnappen.

Vandaag was Angelina merkbaar moe.  Ze werd dan ook uit haar slaap gehaald.  Soms doet ze ons wel denken aan Fientje.  Die is ook altijd moe en doet steeds met veel plezier haar oogskes toe... 

Vanaf vandaag zullen we Dinara aanspreken met Angelina Dinara.  Haar Kazachse naam zullen we er aanvankelijk steeds bijzeggen en geleidelijk aan laten we Dinara vallen.  De directrice spreekt Angelina meestal aan met Dinàrka, wat haar troetelnaampje is in het weeshuis.  Hopelijk vindt Fientje een goed speelkameraadje in ons Dinàrke.  Ze hebben sowieso alle twee dezelfde donkere kijkers...
 

 

 

Gisteren telde als dag 1 van onze veertien dagen bezoekplicht.  In de eerste fase van de adoptieprocedure moet men het kindje veertien dagen bezoeken gedurende twee uren per dag.  In principe is het twee uren in de voormiddag en twee uren in de namiddag maar hier in Astana en in Kostanai doet men daar niet aan mee.  Men maakt zijn eigen regeltjes.  De kindjes moeten slapen, zo luidt het maar volgens ons beschouwen ze het bezoek meer als last en doen ze het daarom liever zo.  In de veertien dagen bezoekplicht wil men zien of er een band wordt opgebouwd met het kindje en of de omgang goed is.  En dat controleren ze maar al te goed.  Alles hebben ze gezien.  Na die periode is het wachten op de datum van de rechtszaak.  Op dag 15 contacteert coördinatrice Bayan de rechter voor een afspraak.  De verschijning voor de rechter is in Astana minstens 1 week na dag 15 omdat de rechter wettelijk 1 week tijd heeft om het dossier te bestuderen.  Na de rechtszaak mag je in de meeste regio's je adoptiekindje meenemen naar je appartement en hoef je dus niet meer dagelijks naar het weeshuis.  In Astana heeft men hier ook zo zijn eigen regeltje en men dient te wachten tot na de definitieve uitspraak van de rechtbank.  Na de rechtszaak gaat er een beroepsperiode in van 15 dagen.  De openbare aanklager of een derde kan tijdens deze termijn beroep aantekenen.  Eigenlijk is dit eerder een formaliteit maar de kans is altijd bestaande dat de moeder of een ander familielid weer komt opdagen.  Volgens de Kazachse wet is een kindje adoptabel als de moeder afstand tekende of als het zes maanden niet werd bezocht in het weeshuis.  De definitieve uitspraak volgt dan op de zestiende dag na de verschijning voor de rechter.  Wij zullen dus minstens een goeie vijf weken naar het weeshuis trekken.

 

In de loop van de voormiddag zijn ook de andere Belgische kandidaat-adoptieouders toegekomen en kwamen  Bayan en Gulnara bij ons zitten.

 

 

 

 

Morgen is het zondag; day-off.  Op zondag mogen we jammer genoeg niet naar het weeshuis.

We horen van het thuisfront dat de foto's donker zijn maar daar kunnen we helaas niets aan doen.  In de bezoekruimtes van het weeshuis is het overal vrij donker. De foto's zijn daarom van mindere kwaliteit.

In de namiddag hebben we onze website aangepast en kregen we telefoon van Diederik en Marian.  Zij zouden ons rondleiden in de stad.  Afspraak om zes uur samen met Hilde , Stefan, Tessa en Mark aan de Ramstore; de supermarkt.  Diederik en Marian arriveerden hier vorig jaar in september ook al en adopteerden toen hun zoontje Elias.  Nu heeft Elias er een broertje  Jonathan bij.  We zijn ook samen iets gaan eten in een restaurant.  Op de terugweg gingen we nog even een internetcafé binnen, een extra nursat-card kopen.  Gisteren hadden we zo een onuitgesproken vermoeden...  En ja hoor, ons sympathiek buurmeisje heeft vrijdag wel een centje aan ons verdiend.  Ze stond er op dat haar broer ons een internetkaart bezorgde en hiervoor betaalden we 2000 tenge.  Vandaag betaalden we voor eenzelfde kaart voor 10 uur surfen 1540 tenge.  Wellicht zal ze bij het bedrag van de slotenmaker ook wel een marge voorzien hebben.  We beginnen de Kazachse "way of thinking" al een beetje te doorzien...

 

Morgen zondag gaan we met ons groepje met de bus naar het shoppingcenter om onze dag een beetje te vullen.

Alle winkels zijn hier 7 op 7 open.  Wat een shoppingcenter in Astana te bieden heeft kan je morgen lezen.
Jammer genoeg dan geen nieuws over Angelina.



 

 

Zondag 10 juli 2005       

              dag 3 - Astana 

Alweer maar een paar uurkes geslapen...  Vandaag stond er een uitstapje naar shoppingcenter Alem op het programma.
Deze morgen kwart voor 10 kwamen Diederik, Marian en Elias ons ophalen om samen naar de bushalte te gaan.  Diederik en Marian verblijven in een appartementje hier vlakbij.  Om 10 uur hadden we afspraak met Tessa, Mark, Hilde en Stefan aan de bushalte.

De bushalte is ook al zeer chaotisch.  Nergens enige structuur in het verkeer.  De bussen die halt maken volgen elkaar om de haverklap op.  Tegelijkertijd stoppen er vaak wel 2, 3 bussen aan de haltes.  Alle remmen toe en stoppen waar men stoppen kan.  Sommige bussen komen zelfs van héél ver, zoals je hieronder ook kan zien...

 

 

De rit naar het shoppingcenter zal ons zeker bijblijven.  We betaalden 15 BEF  voor twee ticketten.  Een proper busje, dat wel maar wat we langs de weg zagen was een gekrioel van mensen.  Zeker niet aan te raden om je als vreemdeling hiertussen te begeven.  Op vrijwel elke straathoek staat een agent.  Het zijn allemaal zeer tengere, fijne mannekes die veel gezag uitstralen.  "De politie, je vriend" is hier zeker geen slogan die de autoriteiten promoten.  Heel veel open winkelstalletjes met watermeloen, een soort van brood, bessen en andere koopwaar.  Na een ritje van een klein kwartiertje de ogen uit te hebben gekeken kwamen we bij het shoppingcenter aan.  Het is een groot modern gebouw met daarin wel een goeie honderd piepkleine winkeltjes, een paar vierkante meter groot.  De winkeltjes sluiten elkaar allemaal aan, te vergelijken met de standjes op een jaarbeurs.  Ze zijn helemaal opgebouwd uit glas: glazen vitrines, een toonbank van glas en wat rekken.  We liepen hier helemaal niet op ons gemak want ook hier op vrijwel iedere hoek veiligheidspolitie.  We hoorden al verschillende verhalen van mensen uit andere regio's die reeds gefouilleerd werden en hun reispassen afgenomen werden.  Die kregen ze pas terug in ruil voor tenges. Anderen werden "geschenken" gevraagd voor de "friendly police".  Op eigen houtje komen we hier beter niet meer terug, dachten we zo.

We kochten wat kledij voor Angelina want tot nu toe hebben wij niets van dat.  Thuis niet en hier niet.  De prijzen zijn hier spotgoedkoop.  Een jeansrokje voor 600 tenge ( 3,5 euro), een topje voor 500 tenge (3 euro) , een pyjama voor 1OOO tenge ofwel 5 euro, ...

 


Hoewel we best nog wat spulletjes konden gebruiken zijn we het maar gestopt want als buitenlander met zoveel zakken rondlopen wakkerde het onveiligheidgevoel nog meer aan.  Rond de middag waren we terug in onze al meer vertrouwde buurt.  Het is hier minder druk, het volk loopt niet zo dicht op elkaar en het oogt al meer Westers. 

 

In de namiddag hielden we het rustig en bleven we op ons appartement.  We probeerden enkele woorden Russisch te memoriseren zodat het ietsje minder opvalt dat we Europeanen zijn.  Hieronder wat van ons Russisch studiewerk in morfologisch schrift.

In het weeshuis zullen we hier wel niet zoveel mee zijn want daar praat men hoofdzakelijk Kazachs.

ja = daa

nee = njet

alstublieft = pazjalsta

dank u wel = spasieba

sorry = iezwienie(tje)

goeiedag = zdrastwoejtje

 

We hoorden al sinds de eerste dag van ons vertrek dat Fientje weinig of geen aanpassingsmoeilijkheden heeft en dat stelt ons toch wel flink gerust.  Uit verschillende mailtjes blijkt dat ze al meerdere keren gesignaleerd werd met haar tijdelijk "opvanggezin".

Marjolijn en Philippe, bedankt voor de vele moeite om het Fientje naar haar zin te maken!

 

Heel blij dat we morgen weer naar "the orphanage" (weeshuis) kunnen...
  



 

 

Maandag 11 juli 2005       

              dag 4 - Astana 

Deze morgen om half 10 ons appartement verlaten en op de stoep gewacht op de chauffeur.  Vandaag weer opgehaald door een klassebak: een bruin-paarse Mercedes , deze keer zonder lederen interieur.  Alleen Tessa en Mark in de auto, geen Gulnara te zien.  Opnieuw geen tolk dus.  Het weeshuis oogt zeer verzorgd in vergelijking met het grootste deel van wat we reeds van Astana zagen.

 

 

Het heeft een groot half uur geduurd voordat iemand Angelina en Victoria uit hun leefgroepje tot bij ons brachten.  Zonder Gulnara sta je daar maar te staan in de inkomhal.  Niemand die reageert.  Wanneer we iemand aanspreken en "Dinara" zeggen brabbelt die iets in het Kazachs, verdwijnt om de hoek en zien we niet meer terug. 

Het was uiteindelijk weer de tolk van een Amerikaans koppel die een verzorgster in het Kazachs heeft aangesproken.  Dan moeten de kindjes die bezoek krijgen nog andere kleren aan en na een goeie tien minuten komt een verzorgster het kindje dan tot bij de adoptieouders brengen.  Nu hebben we later op de dag een briefje gekregen met daarop Angelina's naam en naam van haar leefgroepje.  Zo zou het de komende weken vlugger moeten gaan...

Het was dus al half 11 toen ze Angelina en Victoria naar ons toe brachten, weer in diezelfde duistere conferentiezaal.  Die zaal is vrij donker omdat de ramen verscholen zitten achter het groen. 

Angelina was kwik en monter vandaag, goed geslapen dus.  Ze had een mooi blauw pakje en zelfs "brand new shoes" aan.  Die vielen geregeld uit en toen merkten we dat in elke schoen een andere naam stond.  Waarschijnlijk is hier alles van iedereen.  Vrijdag en zaterdag wou Angelina constant opgepakt worden en zo hadden we nog niet goed kunnen uitmaken hoe ver ze stond met kruipen en lopen.  Maar vandaag heeft ze dit ruimschoots goedgemaakt.  Het zal niet lang meer duren voor ze zelfstandig loopt want ze stapt al flink die grote conferentiezaal rond, nu wel nog ondersteund door ons.  Zitten is maar voor heel eventjes.  Veel liever trekt ze zich recht om hoger gelegen plaatsen te verkennen.

 

 

We kregen al massa's mailtjes en dikwijls de opmerking dat Angelina een schattig kindje is.  Wat ook zo is.  Ze is heel lief en tovert regelmatig een betoverende glimlach tevoorschijn waardoor haar twee tandjes vooraan en volle kaakjes nog mooier uitkomen.  Voor ons is Angelina echt een wolk.  We kunnen nu alleen maar de Kazachse regeltjes en wisselvalligheid over ons heen laten komen en hopen dat er nu niets meer fout gaat.  Het loopt hier zeker niet allemaal gesmeerd.  Andere Belgische adoptiekoppels komen voor pijnlijke verrassingen te staan.  Wij zijn hier voorlopig van gespaard gebleven maar de angst dat dit zal keren speelt zeker in ons hoofd.

 

Deze middag hebben we de kans gehad om de arts te spreken omtrent Angelina's medisch dossier en achtergrond.  Gulnara was hierbij aanwezig.  Zoals we ook wel verwacht en gehoopt hadden blijkt Angelina een gezond kindje te zijn.  Momenteel meet ze 74 cm en weegt 10,1 kg (dat is ietske meer dan ons klein cavaliertje).  We waren blij verrast dat we zoveel gegevens kregen en dat men de kinderen zo goed opvolgt in het weeshuis.  Om de zoveel maanden worden ze volledig onderzocht door de weeshuisdokter of krijgen ze een meer uitgebreid onderzoek in een ziekenhuis.  We zijn nu ook zeker van Angelina's geboortedatum: 26 juli 2004.  We mochten ook een papier ondertekenen waarin staat dat wij ons engageren om Dinara Akhmetova te adopteren.

Na dit goede nieuws kregen we te horen dat de directrice beslist had dat we vanaf morgen maar 1 uur per dag op bezoek mogen komen.  Er zijn momenteel te veel adoptieouders aanwezig en te weinig personeel om die in de gaten te houden.  Daar konden we niet mee akkoord gaan.  Uiteindelijk ging coördinatrice Bayan met de directrice praten en kon deze overhalen om hierop terug te komen.  Morgen dus weer van 1O tot 12 naar Angelina.

 

Dank aan iedereen voor de vele mails waarmee jullie het Kazachse internet overbelasten.  Het doet bijzonder veel deugd dat jullie ons steunen en met ons meeleven.  Dat merken we o.a. ook aan de bezoekcijfers van onze website.  We zijn niet ver meer van de 2000 bezoekers verwijderd.


 

 

Dinsdag 12 juli 2005       

              dag 5 - Astana 

Voor ons weer een mooie dag in Kazachstan vandaag!

Anderen van onze groep vergaat het véél en véél slechter en blijven in grote onzekerheid.  De sfeer is momenteel zoek na de harde gebeurtenissen van Hilde en Stefan met Berik gisteren (zie hun site onder onze links).  We voelen de pijn met hen mee en de schrik bij de gedachte dat dit ook ons te beurt zou kunnen vallen is hierdoor sterk aanwezig.  Angelina Dinara is voor ons een geschenk uit de hemel.  We durven er niet aan denken dat ons hetzelfde zou overkomen.  Doch, na het bezoek aan het weeshuis hadden we het gevoel weer een stapje verder te staan.  We hebben nog eens duidelijk gevraagd aan Bayan of het dossier van Dinara geen probleem kan inhouden en zij heeft nog eens bevestigd "Dinara is oké !".

 

Het bezoek aan het weeshuis is natuurlijk het hoogtepunt van onze dag, wat dacht je?.  We genieten intens van de uren met ons Kazakje.  Angelina Dinara heeft ons hart gestolen al sinds de eerste blik en kleurt onze dagen.  Het bezoek aan Angelina in de voormiddag geeft ons energie om de rest van de dag door te komen. 

Vandaag hebben we Angelina bijna onmiddellijk na aankomst meegekregen.  Opnieuw mooie kleren aan, per toeval hetzelfde kleur van het t-shirt van papa Alex.  De verzorgsters stelden voor om naar buiten te gaan, wat we dan ook hebben gedaan.  Het was een zeer mooie voormiddag, niet te warm en met een fris briesje.  Het puffen en blazen bleef vandaag dus achterwege. 
 

 

Tessa en Mark kwamen met Victoria (Meruyert) ook naar de speeltuin.  Even later gevolgd door een hele horde weeshuiskindjes.  Ongelooflijk, het waren stuk voor stuk mooie kindjes die blaken van gezondheid.  Velen die ons vooraf gingen hadden ons gezegd "Het zijn allemaal mooie, goedverzorgde en gezonde kindjes in de weeshuizen in Kazachstan.  Je zou die schatjes allemaal willen meenemen".  Wel, nu we het met eigen ogen zien kunnen we het pas echt goed geloven.  De kindjes zien er echt gezond en gelukkig uit.  Ze lachen en spelen, worden goed omringd en verzorgd en hebben altijd propere kleren aan.  We waren echt onder de indruk dat verzorgsters zoveel om de kinderen geven.  Ze komen daar zeker niets tekort. 

¹  In de speeltuin... [High] 5Mb - [Low] 2Mb

 

Eens je beslist hebt om te adopteren zou je alle kindjes die je ontmoet een nieuwe thuis willen geven.  Een aantal kindjes riepen ons tijdens hun spel herhaaldelijk toe "Mama, mama, ..., papa, papa!"  De kinderen worden hierop "getraind" en weten heel goed welke bedoelingen de bezoekers hebben.  Niet alle kindjes zijn trouwens adoptabel.   Er verblijven ook heel wat kinderen in de Kazachse weeshuizen die daar door hun moeder werden achtergelaten maar waarvan nog geen afstand werd gedaan.  Dit omdat de moeder tijdelijk niet voor hen kan zorgen.  Andere kindjes krijgen af en toe bezoek van grootouders of andere familieleden en die zijn natuurlijk ook niet adoptabel. 

 

 

Angelina viel het laatste half uur van ons bezoek in slaap op onze schouder.  Het was heel aangenaam buiten.  Alleen jammer dat ze nu niet de kans had om te kruipen of te stappen op het stofferige grasveld.  Wanneer ze Angelina kwamen halen vroeg men om ze niet meer te laten inslapen tijdens het bezoek.  Anders kan ze nadien moeilijk inslapen en houdt ze haar hele leefgroepje wakker.  Zullen we morgen proberen voorkomen.  Hoewel Angelina's leefgroepje aan de andere kant van de speeltuin is blijven de nannies je toch volgen.  Vanaf morgen mogen we Angelina ook zelf afhalen in haar leefgroepje.  We hoeven dus niet meer te wachten in de inkomhal tot we een verzorgster kunnen strikken om onze meid bij ons te brengen.  

 

 

 

 

Na het weeshuisbezoek vroegen we aan de chauffeur om ons samen met Mark en Tessa naar wat winkels te brengen.  We kochten in een boekenwinkel een kaart van Astana en een boek van Sneeuwwitje in het Russisch.  In een klein winkeltje Teremok kochten we ook nog wat andere speeltjes want die groene bal en die knuffels zullen wel eens gaan vervelen.  Hoewel die groene gummybal een echte voltreffer is. 

 

Nog een geruststellend berichtje voor het thuisfront: als het er echt op aankomt kunnen we nog altijd de bus naar huis nemen.  Deze nammiddag is ons in Astana-city een bus van De Lijn gepasseerd "Zwijndrecht via Melsele".  ... It's a long way to go maar niet onmogelijk, zo zie je maar...


 

 

Woensdag 13 juli 2005       

              dag 6 - Astana 

Voor de eerste keer sinds we hier zijn goed en vast geslapen vannacht.  De chauffeur liet lang op zich wachten deze morgen; 25 minuten te laat.  Wij ondertussen de geburen zo onopvallend mogelijk gade geslagen.  Wat ons hier opvalt is dat de Kazakken 's morgens vaak met een droge vod over hun auto's staan te wrijven om het stof er af te wrijven.  Waarom men geen water gebruikt is ons een raadsel. Misschien mag het wel niet tijdens de droge zomerperiode.
We hebben de weg naar het weeshuis nu al voor de zesde keer gedaan maar er op eigen houtje geraken zou nog niet lukken.  We kunnen ons hier moeilijk oriënteren en voelen ons hier nog niet echt thuis in deze chaos van verkeer.

 

 

Vanmorgen stond Gulnara ons op te wachten in de inkomhal en mochten we onmiddellijk met haar mee naar Angelina's leefgroepje.  Het was de eerst keer dat we daar kwamen.   Bij het binnenkomen zat Angelina in een huisje in de speelruimte.  Een verzorgster nam haar op en toen die zei van "mama en papa" begon ze te lachen.  Eerst een pamper en verse kleren aan en dan konden we haar meenemen.
We stonden weer versteld van de manier waarop de kinderen behandeld worden.  Niets dan goeds over het weeshuis.  De kinderen hebben niets tekort.  In Angelina's groepje zijn 2, soms nannies voor 10 kindjes.  De kinderen worden wel niet opgepakt zonder doel omdat ze dit algauw met gehuil zouden willen forceren.  Daarom dat Angelina zo graag op onze arm zit en wel eens protesteert als we ze neerzetten.  Er is ook apart keukenpersoneel en de was gaan naar een wasserij.  De baby's krijgen zelfs babymassage.
 

 

Veel wind en weinig zon vandaag.  Dus samen met Victoria weer naar de conferentiezaal.  Vandaag heeft Angelina echt wel een staaltje van haar kunsten getoond.  Wij die dachten dat ze ondersteuning nodig had bij het stappen.  Opeens stond ze recht en weg was ze, naar de zetel waar haar favoriet groene balletje ligt.  Ze heeft ook gekropen wat ze ons de vorige dagen nog niet had laten zien.  Kopstand lukt nog niet helemaal maar is ze ook aan het oefenen, zo te zien.  Sinds vandaag heeft ons Angelina ook een gsm (brachten we gisteren mee uit de Teremok).  Haar nummer is nog niet geactiveerd maar zal sowieso beginnen met +7 (Kazachstan). 

 

 

 

Dinàrka

 

 

 

 

 

Angelina is vandaag niet ingeslapen maar begon naar het einde toe wel moe te worden.  In het weeshuis hebben ze volgend patroon: afwisselend 2 uur slapen, 2 uur wakker.  Haar biologische klok staat dus vrij goed afgesteld.  Wanneer we haar terug naar haar leefgroepje brachten zaten de kindjes van haar groepje al aan tafel.  Amai, flink recht hoor allemaal.  Er lagen kruimels op de tafeltjes en er stonden nog bordjes soep klaar.  De soep zag er veel dikker uit dan bij ons maar rook wel best lekker.   Na het eten weer twee uurkes slapen, Angelina !

 

 

Wanneer we naar de chauffeur toe stapten kwamen we Stefan en Hilde tegen die van 12 tot 14 u naar het weeshuis komen.  Zij hadden zopas héél goed nieuws gehoord van Bayan: Berik zou nu tóch adoptabel zijn!  Sinds maandag hoorden ze van Gulnara alleen maar "Bayan is working on it but be prepared for the worst".  Bayan heeft dus twee dagen gediscussieerd met het Ministerie van Educatie, met resultaat dus.  Buitengewoon goed nieuws voor Hilde en Stefan maar ook een grote opluchting voor ons.

Op de terugweg probeerden we voor de eerste keer de chauffeur in het Russisch aan te spreken.  "gaspadien kwartiera" (meneer, appartement).  De reactie bleef echter uit en de chauffeur bleef halsstarrig voor zich uit staren.  Wij hem dus maar een tikske op zijn schouder gegeven wanneer hij in de remmen moest gaan staan.  We zijn er nog niet uit of we het morgen nog eens proberen.

 

 

Deze avond gingen we met de meeste Belgen hier (Tessa en Mark, Marian, Diederik en Elias, Hilde en Stefan, Salvina en Frank, Myriam en wulder) samen uit eten in de Samovar.  Afspraak in de sjieke wijk aan het paard op de promenade, de place-m'as-tu-vu van Kazachstan.  De papa droomde van een mega-grote steak maar het is een ander vleesje geworden.  Echt wel lekker hoor.  Eerst vroeg Alex één of ander gerecht maar de garçon vond het "Not good" en deed teken van "Nee, nee, neem dat maar beter niet".  Hij duidde daarop een gerecht aan dat was "very meat !".  Daarbij ook nog een Stella gevraagd.  Weer hetzelfde: "No, no, not good".  Raar, zaterdag zijn we daar ook geweest en toen prees diezelfde man dat goedje heel erg aan, had hij zelf een extra grote fles op tafel gezet.  Alex daarop "Eb d'er geen nie meer misschien?" en de Kazak schoot in de lach.  "No problem", dan maar nen Hoegaarden.  Op zich allemaal geen probleem natuurlijk, alleen... nog maar eens een staaltje van de Kazachse mentaliteit: ze liegen en verzinnen er op los, het zit in de genen...

 

 

Het was al na tienen toen we weer naar huis toe gingen.  Bouwvakkers waren nog in volle bedrijvigheid.  Ook 's nachts horen we dat men gewoon verder werkt aan het nieuwbouwappartement recht tegenover ons.  Astana is sinds enkele jaren de nieuwe hoofdstad en men wil tegen 2030 een volledig nieuwe stad opgebouwd hebben.  Appartementen en gebouwen moeten dus in razendsnel tempo opgetrokken worden.  Ook de Ramstore-supermarkt was nog open.  Die is trouwens geopend tot 24 uur, 7 op 7.

Aan ons appartement aangekomen stonden we weer voor een verrassing, zo dachten we.   Sleutel paste niet op het slot.  Hadden ze daar nu een andere deur ingestoken of wat??? Wij zonder al te veel te forceren weer naar buiten (hadden onze les wel al geleerd...). Zagen we dat we het verkeerde blok waren beginnen gegaan.  Alle pleintjes en appartementen in onze buurt lijken hier ook zo op elkaar; ze zijn vrijwel identiek.  Even het hoekje om en daar zagen we hetzelfde, maar toch een ander, appartementsgebouw.  Dat waar we zijn moesten.  We voelen ons hier nog niet echt thuis.  Of dit ooit komen zal ???

 

Hier sluiten we week 1 af.  Voor ons niets dan positieve en onvergetelijke momenten.  Op naar week 2...